Na granicy był ruch niesamowity. Na lawetach wjeżdżały do Polski tysiące pogniecionych jak papierowe zabawki samochodów. Na kilku wielkich parkingach stało mnóstwo samochodów do wynajęcia w celu przywiezienia jakiegoś wraka z zachodu i byli także różni cwaniacy znający się na omijaniu przepisów celnych...
Oni to nam doradzili: trzeba samochód uznać za niezdolny do samodzielnego jechania, wsadzić go na lawetę i w ten sposób przewieść przez granicę. Jeden z nas może jechać w kabinie z kierowcą wynajętego samochodu, a reszta, czyli trzech pozostałych, autostopem do najbliższego parkingu przy autostradzie w Niemczech, gdzie będzie czekać przewieziony nasz samochód. Całą operację trzeba wykonać już na innej zmianie celników, tak, aby nie było nikogo, kto zapamiętał nas i nasz samochód.
Doradzający nam znawca granicznych problemów, po otrzymaniu stosownego wynagrodzenia miał pokierować całą akcją i brał na siebie odpowiedzialność za jej pozytywny wynik.
Na zmianę ekipy celników przyszło nam czekać dość długo.
Nasz wspaniały Opel, jako niezdolny do dalszej jazdy, stał spokojnie na lawecie gotowy do wjechania na niej na punkt graniczny.
Starałem się nie myśleć, co by było gdyby cała operacja spaliła na panewce. Ustaliliśmy, że najpierw podejmiemy próbę przewiezienia lawety z samochodem i jak to wypali, pojedziemy autostopem na umówiony pierwszy parking po stronie niemieckiej.

Stałem w odpowiednim oddaleniu z dwoma mechanikami i obserwowaliśmy jak nasz samochód na lawecie jest odprawiany przez celnika. Krzysztof siedział w kabinie samochodu wynajętego, a sprawy załatwiał przewoźnik.
Kilka wymienionych słów, uścisk ręki... i nasz samochód zniknął za szlabanami oddalając się w kierunku najbliższego parkingu w Niemczech.
Kamień mi spadł z serca.
Poszukaliśmy w wielkiej kolejce oczekujących na odprawę samochodów jakiegoś z wolnymi miejscami i także bez przeszkód dotarliśmy na umówione miejsce, gdzie uśmiechnięty czekał na nas Krzysztof w przywróconym do używalności Oplu.

To samo piwo może różnie smakować.
Zupełnie niespodziewanie wyjazd w celu sprzedaży naszego Opla dostarczył mi dodatkowej wiedzy o naszych sąsiadach.
Krzysztof, który rzeczywiście czuł się jak tubylec, załatwił nam noclegi w dużym gospodarstwie rolnym w niewielkiej wsi niedaleko Hannoveru. Ulokowani zostaliśmy w pokoju jakby hotelowym, w dwupiętrowym budynku. Jak się okazało, mieszkali tam sami Polacy, którzy pracowali w tym gospodarstwie jako robotnicy rolni. Było ich tam chyba ze dwudziestu.
Właściciele, niemiecka rodzina, składająca się z sześciu osób, a więc pana domu, ok. 40-to letniego i w podobnym wieku jego żony, dwójki dzieci i ich babci, nie zatrudniali żadnego Niemca. Mieszkali w dużym, wolno stojącym domu, gdzie jadalnia, usytuowana w centralnym jego miejscu była imponująco wielka. Wielki, stary i niezwykle masywny stół obstawiony takimi samymi krzesłami, świadczył o znaczeniu tego zestawu meblowego.
Śniadania, które były wkalkulowane w cenie wynajmowanego pokoju były prawdziwą ucztą a to z racji tego, że gospodarz miał własną masarnię i sam wytwarzał wszelkie wędliny. Na stole było także w nieograniczonej ilości mnóstwo innych wiktuałów własnej produkcji jak, mleko, śmietanka, marmolada, różne owoce czy warzywa
Właściciel gospodarstwa, co drugi dzień ładował swoje wyroby do samochodu chłodniczego i jechał z nimi na jakieś targowisko w Hannoverze. Jego żona prowadziła całe gospodarstwo domowe i doglądała wszelakiej trzody, a resztę prac wykonywali nasi rodacy.
To oni jeździli traktorami, których było kilka, oni uprawiali pola, nawozili je, siali i zbierali plony... Wieczorami rozsiadali się na wielkich ławach rozstawionych w ogrodzie przy budynku hotelowym i przy niezliczonej ilości butelek i puszek dobrego niemieckiego piwa klęli, klęli i klęli...
Późno w nocy, kiedy to usiłowaliśmy już spać dochodziły niekiedy odgłosy jakiejś bijatyki, a czasem wrzaskliwego śmiechu.
Wcześnie rano budynek pustoszał.

======================

Tak jak w każdej niemieckiej wsi, nawet tej najmniejszej, była piękna, wypieszczona knajpka, ale tam zbierali się codziennie wieczorem tylko gospodarze niemieccy i było śpiewnie, gwarno i wesoło.
Poszliśmy tam raz, aby poczuć atmosferę takiego miejsca, które jest jakby pępkiem całego społecznego niemieckiego rytuału.
Oni tam delektując się złocistym płynem z pianką stanowią jedną scaloną rodzinę.
Reszta to obcy, ale rozpatrując sytuację gospodarczą tego konkretnego gospodarstwa rolnego, a właściwe przedsiębiorstwa rolno-przedwórczego, gdzie mieszkaliśmy, to, co by się stało gdyby ci obcy nagle wyjechali?
Oni nie uczestniczyli w życiu społecznym tego zasobnego kraju, oni mieli swoje ławy na zapleczu czworaków, jakby nazwano to w dawnej Polsce.
Też mieli swoje piwo i swoje problemy.
I z jednej strony mówiło się o tym, że Niemcy nie chcą napływu imigrantów, nie chcą mieć problemów z obcokrajowcami, demoralizującymi ich własnych robotników rolnych czy fabrycznych swoimi małymi wymaganiami, a z drugiej strony widać było, że bazują na tej taniej, mało wymagającej sile roboczej.
To chyba jakaś społeczno-polityczna schizofrenia lub oczywisty fałsz.
Moje przeświadczenie o tym wzmocniła nasza wizyta w kilku polskich domach w dzielnicy podmiejskiej. Tamci już na dobre się zadomowili w Niemczech, ale też byli jakby obcy tam i mało opłacani. Narzekali, ale tylko w takim aspekcie, że mogłoby być lepiej, a nie, że maja dosyć losu pariasów.
Zresztą nie chodzi oczywiście tylko o przybyszów z Polski.

==========================
Krzysztof zadał nam retoryczne pytanie: chcecie się najeść smacznie, dużo i tanio?
No, kto by nie chciał! No pewnie!
To idziemy do knajpy tureckiej.
Tam to był istny kocioł! Ścisk, gwar, bukiet zapachów, syczenie pieczonego na wielkim rożnie jakiegoś olbrzymiego mięsiwa, buchającej pary z ekspresu i wspaniały zapach palonej kawy, strzały otwieranych butelek i pokrzykiwania barmana i kelnerów.
Na naszym stale za chwilę były stosy ociekającej z tłuszczu pieczeni, jakieś pachnące przyprawy i inne różności, kufle przelewającego się piwa...
Obok, przy stłoczonych stolikach istna Wieża Babel!
Gdzie ja jestem?
W środku Europy? W sterylnym kraju pragmatyków, którzy, jak głosiła fama, wszystko sobie zawdzięczają a zwłaszcza swojej pracowitości?

Powiedziałem do Krzysztofa: fajna dziewczyna, ale dlaczego obmalowany ma swoimi podobiznami cały samochód?
Oj panie Andrzeju! Czy pan nie widzi, co ona tam sprzedaje?
Nie, nie widzę, odparłem zgodnie z prawdą.
No jak to? Siebie! To przecież prostytutka!
Tu od wielu lat tak pracuje! Nie daleko jest końcowy przystanek jednej z linii autobusów miejskich, gdzie byłem kierowcą i zawsze ją tu widziałem.
========================================================

Daliśmy ogłoszenie do gazety, która była tylko dla tych, co interesowali się używanymi samochodami. Codziennie rano wertowaliśmy wielostronicowe pismo w poszukiwaniu chcących kupić taki jak nasz samochód. Dni płynęły bez żadnego rezultatu.

Sprzedaż samochodu nie bardzo wychodziła, więc namówiłem Krzysztofa na jazdę do Hamburga, bo miałem nadzieje, że tam znajdę jakąś tanią hurtownię, od której mógłbym kupować towary do obrotu w mojej firmie. Pojechaliśmy naszym Oplem Omegą do Hamburga.
Tam dzięki dobrej znajomości języka niemieckiego przez Krzysztofa dotarliśmy kolejno do dwóch takich składów, ale wtedy przekonałem się, że jestem dla nich żadnym kontrahentem!
Nie wiem doprawdy, czego właściwie szukałem?
Jak mi, przez Krzysztofa zadali pytanie, o jakich ilościach towaru możemy mówić, a usłyszawszy odpowiedz, popatrzyli na mnie jak na przeźroczystego...
Wtedy dopiero zrozumiałem, że chyba mi rozum odebrało!

Wycieczka po złote runo zakończyła się na bulwarach portowych, gdzie można było obserwować wspaniałe kolosy morskie majestatycznie przemieszczające się po szarych wodach kanałów portowych.
Stałem tam po raz drugi. Już w znacznie lepszym nastroju niż było to wtedy, gdy aby tu dotrzeć trzeba było przekraczać granicę między obozem (socjalistycznym!) a wyidealizowanym światem wszelkich swobód.
To miejsce, w mojej wyobraźni wzbudzało dodatkowe emocje, bo przecież było ono prawdziwym portem dla przybyszów z całego świata.
========

Finał:
Po dwóch tygodniach zjawił się Krzysztof z informacją, że samochód został sprzedany i chce się rozliczyć z całej transakcji.
Gdy przyszło do wyłożenia gotówki na stół, to stwierdził, że ma tylko część, bo miał jakieś nieprzewidziane wydatki.
Za kilka dni miało być ostateczne rozliczenie.
Po tej informacji już więcej nie mogłem go znaleźć!
Pozostała na miejscu jednak jego konkubina. Złożyłem jej wizytę i dowiedziałem się, że Krzysztof gdzieś pracuje w Niemczech i te rozliczenia to jego sprawa!
Jeszcze, przez następne trzy miesiące miałem nadzieję, że dojdzie do szczęśliwego finału naszych biznesowych układów.
Nic z tego nie wyszło.
Ponieważ musiałem twardo spłacać pożyczkę, która była wzięta w celu dokonania zakupu samochodu, szlag mnie trafiał, że nie miałem nawet zwrotu swojej części w tą transakcję wpakowanej, nie mówiąc już o jakimś zysku, który jednak był.
Krzysztof, bowiem w pewnym momencie zdradził, za jaka kwotę został sprzedany nasz Opel.

Nie było innej rady jak wytoczyć Krzysztofowi proces.
Tu zaraz sprawa okazała się niezbyt klarowna, bo dokumenty, jakie miałem w tej sprawie były na konkubinę Krzysztofa. Dla sądu jednak sprawa była oczywista i owa pani miała mi zwrócić zasadzoną kwotę w trybie natychmiastowym.
Oczywiście zaraz wyszło czarno na białym, że nikt mi nie zamierzał niczego zwracać!
Pozostało sprawę oddać do komornika.
Z wielu prasowych informacji można było mieć przekonanie, że nie będzie trudne odzyskanie zasadzonej gotówki, bo komornicy słynęli z bezwzględności.
Żeby komornik jednak ruszył się ze swojego fotela trzeba zapłacić awansem sporą kwotę, stanowiącą pewien procent od przewidywanego odzysku.
Poniosłem te dodatkowe koszty.
Po paru dniach, komornik oświadczył, że udał się do mieszkania dłużniczki.
Drzwi mu otworzyła pani (tu nastąpił dokładny opis wyglądu konkubiny Krzysztofa!) i oświadczyła, że nie jest poszukiwaną przez komornika osobą, bo tamta się wyprowadziła w niewiadomym kierunku!
Myślałem, że mnie rozsadzi!
Przecież właśnie rozmawiał pan z właściwą osobą powiedziałem wściekły.
A skąd ja to mam wiedzieć, nie mam prawa legitymować nikogo! Powiedział spokojnie, z lekko drwiącym uśmiechem komornik!
Nigdy zasądzonych pieniędzy nie odzyskałem i znowu musiałem nadrabiać straty.

Postscriptum...
Jakieś pół roku później nastąpiło krótkie zwarcie!.
Jak zwykle pojechałem z Elą na zakupy do naszego osiedlowego supersamu.
Zostałem w samochodzie a Ela poszła w kierunku drzwi sklepu. Wtedy natknęła się niespodziewanie na wychodzącego z stamtąd Krzysztofa.
Ty złodzieju, oddaj nasze pieniądze! Powiedziała do niego dość ostro.
Wtedy, ten dotychczas całkiem układny człowiek, wrzasnął:
Ty stara k......o, przypie.....łbym ci gdyby nie ludzie!
I odszedł do samochodu.
Nie widziałem tego zdarzenia i gdy Ela zaraz wróciła do mnie wzburzona nie mogłem już odnaleźć naszego dłużnika na parkingu.
Zastanawialiśmy się nad tym, dlaczego przyjechał do naszej dzielnicy na zakupy, gdy miał chyba ze dwa takie w swojej dzielnicy.

Dziś, kiedy dowiedziałem się, że nie ma Cię już wśród żyjących poczułem żal. Miałeś niezwykle bujne życie, odczuły to twoja żona i córka i kilka innych kobiet. Twoja przedwczesna śmierć pogodziła zapewne wszystkich i być może także one będą pamiętały Cię tylko z dobrej strony.

Żegnaj Heinz! Wszystko Ci wybaczyłem!