I tu właśnie przytrafiła mi się przygoda, której nie brałem nigdy w rachubę. Wracałem późno, było już koło północy. Wypadło mi jechać kawałek najbardziej uczęszczaną trasą wschód- zachód, czyli Poznań – Warszawa. Łowicz właśnie pozostał już w tyle kiedy z w światłach reflektorów zobaczyłem stojący na poboczu ciemny furgon a obok niego grupa zamaskowanych i ubranych na czarno mężczyzn, z których jeden dawał ni znaki czerwona latarką abym się zatrzymał. Przez moment pomyślałem, że to może być jakiś napad i miałem odruch nie zatrzymywania się, ale w ułamku sekundy przyszła refleksja: przecież nie ucieknę, na pewno dogonią! Zatrzymałem się i wtedy podeszło do mnie kilku uzbrojonych facetów w czarnych kombinezonach i tonem nieznoszącym sprzeciwu rozkazano mi wysiąść! Poczułem się, delikatnie mówiąc, nieswojo! Powiedzieli, że to policja i zaczęli wypytywać gdzie jadę i co mam w środku w samochodzie. Zaraz kazali otworzyć tylne drzwi. Właśnie pół samochodu zajmowały różne radiomagnetofony.

=========

Kilka dni później siedziałem w busie (stary VW, taki sam, jakiego miałem, tyle, że osobowy) w gronie chyba sześciu takich samych chętnych kupowania za granicą. Miałem znakomite samopoczucie. Nigdy do tej pory nie miałem w ręku tak dużej gotówki, w dodatku dolarów, które mogłem wydać według swego uznania. To uczucie było jedyne swego rodzaju. To, że faktycznie nie były to w pełni moje pieniądze, bo trzeba było spłacać zaciągnięty kredyt, nie miało żadnego znaczenia. Świadomość, że na zakupy jedzie się aż do Paryża, niesamowicie podnosiła temperaturę wewnętrzną. Poczułem się jak jakiś wielki tego świata. Wyobrażałem sobie teraz właśnie konkretnie, co czują ci, co mogą w sposób nieskrępowany wydawać na swoje zachcianki wielkie fortuny. To była radość podobna do tej, jaką przeżywa dziecko, kiedy idzie z rodzicem do wspaniałego sklepu z milionami niesamowitych zabawek i tylko pokaże paluszkiem, co chce, a już za chwilę bawi się wymarzonym przedmiotem.

Siedziałem w tyle busa, aby nie brać udziału w kierowaniu pojazdem. To taka maniera, która pozwala się odprężyć w czasie jazdy, choć przecież wiadomo, że nie ma się wpływu na decyzje za kierownicą. Siedziałem sobie więc jakby odizolowany i mogłem rozmyślać na temat posiadanej gotówki. Wtedy dotarła do mnie jednak myśl nieco mącąca ten idylliczny nastrój. Te dolary musiałem pilnować, musiałem mieć cały czas przy sobie, a właściwie, przy samym ciele. Już pierwszy postój i oddalenie się od samochodu uświadomiło mi, że tak naprawdę to istną głupotą było mieć takie pieniądze przy sobie. Szczyt strachu dopadł mnie jak zatrzymaliśmy się na nocleg na jakimś niewielkim parkingu przy autostradzie na terenie Niemiec i siedząc, każdy na swoim miejscu drzemaliśmy. Każdy poruszający się samochód obok nas, powodował nerwowe czuwanie. Jednak, szczęśliwie nic się nie wydarzyło. Podróż przez Niemcy była monotonna, bo autostrady jakby same niosły na swym grzbiecie samochody z ich zawartością.

Zdjęcie kolei TGV wykonane przez Petera Schokkenbrocka (http://home.hetnet.nl/~pschokk/tgv/duplex/211Sens.jpg ) odpowiada dokładnie temu, co ja wtedy widziałem. Taki krajobraz, taki kolor tego pocisku.

Taki zestaw pobił dwa rekordy świata: pierwszy w 1981, rozwijając prędkość 317 km/godz., a później, w 1990 roku aż 515 km/godz.

A więc tak! To, co wiedziałem i co zobaczyłem wtedy może rzeczywiście wzbudzić zachwyt! Jak to wszystko jest zbudowane, jak jest konserwowane, pielęgnowane! Jednak największe mojej zdumienie powoduje ten wyżej przytoczony opis. Tor, po którym pędzi z taką zawrotną prędkością ten piękny twór techniki jest jakby żywą materią. Raz na słońcu (+ 60 stopni), kiedy indziej -25 stopni Celsjusza, śnieg, ulewa, susza. Ziemia nie jest nieruchoma, drgania od autostrady i od samego pociągu i tak dalej i tak dalej...

To wszystko zachwyca zwłaszcza, że opinia zwykłego zjadacza chleba z Polski jest taka: Francuz to taki sam bałaganiarz jak i Polak! A jednak... !

=======