Życiorys56-podejrzenia

Życie w kregu podejrzeń...

Rozpoczęła się normalna praca. Praktycznie odpowiadałem za całe zaplecze hotelu chociaż nie nazywałem się
dyrektorem do spraw technicznych. Trzeba było nagrać sprawy codziennego zaopatrzenia hotelu.

Novotel to nie tylko pokoje noclegowe, ale to duża restauracja z oddzielnym barem, to także bardzo duża sala wielofunkcyjna na
różne zjazdy, konferencje czy szkolenia czy bale. Ogrzewanie było z własnej kotłowni opalanej ropą. Była także
własna, duża pralnia. Prało się w niej nie tylko całą pościel hotelową, ale także wszelakie obrusy, ściereczki, fartuchy
itp. z części gastronomicznej. Jak z tego widać, było co robić i za co odpowiadać. Wszystko to było obsługiwane przez
nowo przyjętych pracowników, którzy wszystkiego musieli się nauczyć " w biegu" . Czułem się w tym wszystkim jak
ryba w wodzie. Sprawy techniczne udało się opanować bardzo szybko, jednak bywały nieprzyjemne niespodzianki,
o czym nieco później.
Zaraz na początku nie obeszło się bez zgrzytu z nowym dyrektorem.
Gdy ustawiłem już podległych sobie pracowników to okazało się, że pracownicy, którzy mieli za zadanie zaopatrywać
gastronomiczna część Novotelu, muszą pracować według zupełnie innego harmonogramu niż pozostali pracownicy.
Ich codzienny początek dnia był już o godzinie 6 a czasami i wcześniej. Sprawdziłem to w praktycznym działaniu,
wszystko grało . Po paru dniach nowy dyrektor przyszedł wcześniej, (o 7,30, czyli pół godziny przed rozpoczęciem
pracy pozostałych pracowników zaplecza- nie licząc nocnej obsługi) na kontrolę i okazało się, że pracownicy
zaopatrzenia są już w mieście i nie można skontrolować ich czasu przyjścia do pracy. Zwołał ogólne zebranie,
dostałem reprymendę, że wprowadzam jakieś innowacje, a właściwie bałagan i mam to zmienić. Wszyscy mają
rozpoczynać pracę o 7! Nie pomogły tłumaczenia, że goście często chcą śniadanie już o 7 rano a np. bułek świeżych
nie da się kupić poprzedniego dnia! Nic to tłumaczenie nie skutkowało, wobec tego ustąpiłem i pracownicy dostali
nowy harmonogram pracy. Przez kilka następnych dni wszystko działo prawidłowo, aż do momentu, kiedy to duża
wycieczka zagraniczna zjawiła się na śniadaniu o 7,00. Bułek oczywiście nie było, bo dokładnie o tej godzinie
zaopatrzeniowcy wsiadali dopiero do samochodu i wyjeżdżali do piekarni. Przyjechali po 20 minutach, a bułki na
stołach były 10 min później.
Awantura zrobiła się okropna. Kierownik wycieczki nie mógł zrozumieć, dlaczego zaopatrzenie działa tak opieszale.
Dyrektor zawezwał mnie, a ja przypomniałem, nie bez satysfakcji, że to właśnie on tak zarządził!
Od tej pory miałem całkowitą swobodę w zarządzaniu całym zapleczem, a ta awantura wspominana
była jako " afera bułkowa" , która przytarła nos dyrektorowi.

Po tych dramatycznych dla mnie wydarzeniach moje " akcje" , jako kierującego całym
zapleczem hotelu wzrosły na tyle, że nigdy już więcej nie miałem problemu z
przeforsowaniem swoich racji.

Na wiosnę, 1976 roku, kiedy to hotel miał trochę wolnych miejsc, zjeżdżało się wiele wycieczek z pracownikami innych
hoteli z Polski, którzy chcieli zapoznać się nowymi rozwiązaniami, jakie wnosiła światowa sieć Novotel. Jedna z tych
wycieczek utkwiła mi w pamięci. Czyniłem, jak to się mówi, honory domu, i wyszedłem przed podjazd do hotelu, gdzie
zajechał właśnie autokar z taką wycieczką. Przez chwilę drzwi się nie otwierały, widać było, że w środku kilka osób
mocuje się z nimi. Nagle się otworzyły z rozmachem, a na chodnik wypadło dwóch wycieczkowiczów. Jeden z nich
pozbierał się żwawo i podszedł do mnie chwiejnym krokiem, oświadczył bełkotliwie, że jest kierownikiem wycieczki.
Moją podaną do powitania rękę chwycił w swoje obie, pewnie po to, aby ponownie nie runąć na chodnik, i ucałował
ją, tak się przyssawszy do niej, że ledwo się z tego uścisku wyrwałem!

Nadchodziły wakacje, a ponieważ przeszedłem do Novotelu, jak to się wtedy
nazywało, za porozumieniem zakładów, miałem cały miesiąc urlopu do
wykorzystania. Zaproponowałem spędzenie urlopowego miesiąca razem z Elą i jej
synem Robertem, znowu w Bułgarii. Chciałem przymierzyć się do wspólnego życia
we troje. Była to wspaniała okazja aby się przekonać jak taka nowa rodzinka się
zintegruje. Kierunek Bułgaria, wynikał oczywiście z tego, że załatwiało się to bez
problemów i było względnie tanio. Nie mogłem przecież liczyć, że dostanę normalny
paszport, a z tak zwaną wkładką paszportową, nie było problemów. Pojechaliśmy
jeszcze raz z moją wysłużoną ,rozkładaną przyczepką campingową. Tą dużą o której
wspomniałem na poprzedniej stronie kupiłem dopiero po powrocie z urlopu.
Tym razem postanowiliśmy pojechać przez Prahę, Bratysławę, Budapeszt, nad
Morze Czarne w Bułgarii.
Całe wakacje były wspaniałe. Pogoda urlopowa, morze ciepłe. Z Robertem nie
było żadnych problemów. Miał wtedy 15 lat i w pełni się nawzajem akceptowaliśmy.
Co dobre szybko mija. Wracaliśmy przez Rumunię i Ukrainę (ZSRR), a dokładnie
przez Lwów. Do granicy polskiej było tylko 90 km, więc postanowiliśmy, że resztę
posiadanych pieniędzy wydamy na hotel we Lwowie i kupimy coś ze złota.
Już samo wynajęcie pokoju hotelowego okazało się niezwykle trudne.
We Lwowie
był tylko jeden hotel dla obcokrajowców (w innych nie można było się zameldować).
Na początku nie rozumiałem o co chodzi. Ciągle słyszałem: nie lzja !
Wreszcie wytłumaczono mi: możemy zostać na noc w hotelu, ale Ela z synem w
jednym pokoju, a ja w osobnym i do tego na innym piętrze i nie dlatego, że na tym
samym nie wolnych pokoi, ale dlatego, że u nich są takie przepisy. Nie było rady.
Zapłaciliśmy za dwa a spaliśmy w jednym. Nawet nie poszedłem zobaczyć tego
drugiego bo obawiałem się, że jak wyjdę to mnie nawet nie wpuszczą z powrotem
do Eli, ponieważ na każdy piętrze, przy schodach, siedział przy stoliku facet z
obsługi hotelu i sprawdzał gdzie kto idzie. Na każdym piętrze, w tym luksusowym
hotelu dla obcokrajowców, była tylko jedna ubikacja męska i jedna damska służąca
ok. 30- tu pokojom. W pokoju była tylko malutka umywalka.
Na drugi dzień poszliśmy do dużego sklepu z biżuterią i kupiliśmy grubą złotą
obrączkę, bo okazało się, że jest bardzo tania i ma dobrą próbę . Sprzedawczyni
ostrzegła nas życzliwie, że wywożenie jej za granicę jest zabronione !!!!
Po wyjściu
ze sklepu pojechaliśmy na przedmieście i na ustronnym miejscu ukryliśmy ją
bardzo starannie w zakamarkach samochodu. W hotelu, nie podejrzewając niczego,
( o jaki byłem naiwny, przecież ja już wiedziałem jak funkcjonują hotele !!!)
rozmawialiśmy o tej obrączce, całe szczęście nie mówiąc gdzie ona jest ukryta, ale
tu chodziło o Roberta, aby się nie denerwował na granicy.
Pieniądze się skończyły i trzeba było jechać na przejście graniczne.
To, co tam nas spotkało zapamiętamy na całe życie!