Brało w tym udział przeważnie 7 do 10 osób. Zawsze w niedzielę. W sobotę gromadziło się odpowiedni do tego celu
sprzęt: duża betoniarka, beczki na wodę (napełniało się je w sobotę w obawie przed awarią wodociągu, co bywało,
taśmociąg, który w przypadku stropu trzeciej kondygnacji był naprawdę wielki, a przy pomocy, którego płynny beton,
wylewany z betoniarki, wędrował na zaszalowany strop. Ponieważ do budowy takiego stropu używało się tak zwanej
pospółki ( piasek z kamykami) to często bywało tak, przy większych pochyleniach taśmociągu, że większy z nich
odrywały się od betonu i staczały się prosto, jak lawina na nas, stojących przy betoniarce. Dwie osoby ładowały
piasek, cement i wódę do betoniarki, jedna osoba obsługiwała taśmociąg. Na zalewanym stropie dwoma taczkami
rozwoziliśmy beton. Akcją dowodził zatrudniony murarz. Pozostali byli do różnych pomocniczych prac.
O 6 rano rozpoczynaliśmy. O godz. 22, jeżeli nie było żadnej awarii sprzętu, strop był zalany.
W poniedziałek, zaraz po pracy, jechałem na budowę z bijącym sercem, zobaczyć czy beton dobrze wiąże,
co było zawsze wielką niewiadomą.
Fatalną w tym względzie przygodę przeżył sąsiad, który chcąc sobie ułatwić tą uciążliwą robotę zamówił na lewo
jakiś płynny beton za niewielkie pieniądze. Przyj echa wielka grucha , wylali strop w godzinę,. Przez następne dwa
tygodnie strop stężał na, tyle, że można było po nim chodzić, ale, według sprowadzonych fachowców nie nadawał się
do eksploatacji. Sąsiad był w rozpaczy. Był moment, w którym oświadczył, że nie będzie budować dalej! Po dwóch
tygodniach jednak doszedł do przekonania, że spróbuje go rozwalić i ponownie zalać. Uzbrojony w wielki młot, przez
następny 2 tygodnie rozwalał nim strop. Było to okropne widowisko, bo kawałki betonu trzeba było wykruszyć z
plątanin gęstego zbrojenia stalowego. Do dziś słyszę jak w pocie czoła wali młotem z ogromnym zaparciem aż idzie
echo po lesie, który był obok. Jednak udało mu się tego dokonać, po czy rozchorował się na dłuższy czas. Na pewno
w znacznym stopniu przyczyniło się to wydarzenie do późniejszych jego wielkich kłopotach ze zdrowiem.

ednym z momentów w czasie początku budowy, jakie zapamiętałem, było budowanie przeze mnie dużej komórki na
materiały budowlane na terenia otrzymanego terenu. Kupiłem kiepsko wyglądające deski pochodzące z rozbiórki
jakiegoś wielkiego ogrodzenia z socjalistycznej budowy . Były tanie, ale dość grube. Zbudowałem ją na tyle dużą, aby
wszedł do środka samochód. W czasie, gdy umacniałem już jej dach przyjechał Zygmunt i stwierdził, że obawia się, czy
to, co zrobiłem wytrzyma najbliższa zimę. Podenerwowało mnie to, co nieco, ale stwierdziłem, że ja takich obaw nie
mam. Ledwo sobie pojechał zjawił się jakiś chłop i oświadczył, że mam szczęście, że stoję na dachu tej budy, bo
inaczej to by mi przywalił (mówiąc oględnie), bo trochę kupionego piasku na budowę leży na jego polu. Stwierdziłem,
że go stamtąd usunę, ale jak widzę to jego uprawne pole to i tak sam piach. Tak czy owak miałem powody do
zdenerwowania. Dodam, że: po miesiącu dowiedziałem się, że właściciel pola obok wyjechał na stałe do Niemiec, a
teren obok przeznaczony został na budowę dalszych domów (do tej pory mój dom był ostatni); moja komórka okazała
się tak trwała, że jak ją burzyłem 10 lat później to było przy tym mnóstwo roboty, ale była jeszcze zupełnie dobra.