24 maja o godzinie ok. 3 w nocy w domu rodziców, gdzie spałem, zadzwonił telefon. To lekarz dyżurny ze
szpitala zawiadamiał, że Ojciec umarł. Pojechaliśmy tam natychmiast, aby choć dotknąć jeszcze Jego ciało i
pomodlić się za Jego Duszę.

Ten dzień i następne, aż do pogrzebu, to życie jakby w jakimś koszmarnym transie. Otaczający mnie świat stał
się jakby czarno-biały i strasznie kanciasty. Miałem 42 lata i do tej pory los oszczędził mi takiego stresu i
nieszczęścia.
Pewnie, że to wystarczająco dużo, aby nie pomstować tak do końca na odwrócenie się szczęśliwego czasu.

Spotkany na ulicy znajomy spytał mnie: czym jestem tak przybity? Umarł mi Ojciec, orzekłem.

A on pytał dalej: - A ile miał lat? 71 - odpowiedziałem.

No cóż, to dożył całkiem leciwego wieku, skonstatował znajomy, dając do
zrozumienia, że los był dla niego i tak łaskawy.

W liczbach to się wszystko zgadza, powiedziałem, ale mój Tata był
w takiej kondycji umysłowej i fizycznej, że powinien żyć jeszcze przynajmniej 20 lat, orzekłem i zrobiło mi się
jeszcze smutniej niż przed tą wymianą zdań.

Dzień pogrzebu był kulminacyjnym dniem stresu. Przyjechało wielu członków naszej rodziny, ale nic nie
pamiętam ani ilu ich było, ani nawet jak wyglądali. W kostnicy przyszpitalnej ostatni raz patrzyłem na twarz Ojca i
widziałem jak była wymęczona w przeciągu tych dwóch miesięcy walki ze śmiercią, jakby właśnie przeżył następne
20 lat.
Z kostnicy trumna została przewieziona do wielkiej auli Akademii w Kortowie, gdzie przy zaciemnionych oknach
ustawiona została na katafalku. Sala wypełniła się bracią akademicką i żałobnikami. Było zupełnie cicho. Po
chwili, duże drzwi się otwarły i do sali wkroczył jakby pochód Sędziów Sądu Ostatecznego w czarnych togach,
biretach na głowach i złotymi łańcuchami na piersiach. Słychać było tylko jakby lekki chrzęst i szum skrzydeł.
Ścisnęło mi gardło.
Teraz będą Ojca SĄDZIĆ. Był to sąd gloryfikujący zarówno życie jak i spuściznę po Nim. Sędziami doczesnymi
byli Rektor. Prorektorzy, Senat, Rada Wydziału, przedstawiciele związku zawodowego, wielu organizacji.
Składano wieńce i kwiaty.

Następnym etapem ostatniej drogi Taty było przewiezienie trumny do wypełnionym do ostatniego miejsca
kościoła, gdzie odbyła się uroczysta msza żałobna. Wartę honorową przy trumnie trzymali przedstawiciele
organizacji kombatanckiej ze sztandarami podkreślając zasługi zmarłego, jako członka Armii Krajowej.