Byłem znowu wolnym człowiekiem,
ale nie o to mi oczywiście
chodziło. Pobyt w Berlinie zaraził mnie myślą wyjechania z kraju
i ułożenia sobie życia z osoba zamieszkałą na "zachodzie" .
W tych czasach w prasie codziennej
i w specjalnych biurach, było
zatrzęsienie ofert matrymonialnych ludzi, którzy wyemigrowali z kraju.
Oni wiedzieli dobrze, że z Polski chce wyjechać, można tak z pewną
przesadą powiedzieć, co drugi Polak. Tak przynajmniej wynikało
z rozmów towarzyskich, jakie w tym czasie się prowadziło.
Tam na "zachodzie" zresztą nie tylko Polacy o tym wiedzieli.
Oferty, jakie można było czytać każdego dnia we wszystkich gazetach
pełne były także poszukujących towarzyszy życia obywateli Niemiec,
Francji, Anglii czy USA. Wszyscy ci dobrze wiedzieli, że w Polsce jest
taka atmosfera, że nawet bardzo wartościowi ludzie chcą wyjechać.
Jak wyjechać to najdalej jak można ! To oczywiście do USA! Ogłoszeń było sporo. Po wstępnej selekcji napisałem do
pewnej pani w moim wieku. Nie długo trzeba było czekać na odpowiedz! Po dwóch listach otrzymałem także zdjęcie i
nawet niewielki podarek w postaci kasety magnetofonowej z najnowszymi przebojami muzyki pop, ale niestety o zupełnie
innym standardzie niż nasze, tak, że nie można było nigdzie tego odtworzyć. Z następnych listów dowiedziałem się, że
owa pani nie może do Polski przyjechać, i że to ja powinienem pojechać do USA.
Teraz dopiero zacząłem myśleć realnie! Jechać w ciemno, za bardzo duże pieniądze? Trochę ta koncepcja nie miała
racji bytu! Nie zamykając jednak sobie drogi do USA postanowiłem nawiązać korespondencję z kimś bliżej.
Trafiłem na ogłoszenie z Holandii: " Pani w średnim wieku, zam. w Holandii, rozwiedziona, waga 63, wzr.163, oczy
zielone, włosy ciemno blond, muzykalna, lubi poezję ......., pragnie poznać pana do lat 58, kulturalnego........ "
Napisałem, załączając od razu swoje zdjęcie.
Także i teraz nie musiałem długo oczekiwać na odpowiedz. Pani przedstawiła się, jako Emma, mieszkająca w
Amsterdamie. Przysłała także swoje zdjęcie. Nawiązała się dość obfita korespondencja. Postanowiliśmy się spotkać
i znowu byłem zaproszony, teraz do Amsterdamu.
Tym razem postanowiłem jednak pojechać.
Należało uzyskać paszport.
W tych czasach paszport dostawało się tylko na określony wyjazd, a po
terminowym
(koniecznie terminowym) powrocie oddawało się go do depozytu w biurze
paszportowym.
Złożyłem stosowne dokumenty, a zwłaszcza niesamowicie rozbudowany kwestionariusz
paszportowy . Wszystko tam
musiało być opisane! Oczywiście naczelną sprawą było: czy nie ma krewnych
za granicą? , a jeżeli ma, to w 90%
można było się spodziewać, że się jest na cenzurowanym.
Na cenzurowanym było się zresztą z bardzo wielu jeszcze innych powodów!
Po przebrnięciu przez gąszcz podchwytliwych
pytań złożyłem wniosek o uzyskanie paszportu na wyjazd do Holandii.
Przed upływem stosownego terminu dostałem odpowiedz:
"Ze względów społecznych paszport nie będzie wydany"
!
I pouczenie: Od powyższej decyzji można się odwołać do jednostki nadrzędnej,
ale tylko poprzez organ, który
odmówił wydania paszportu !
No tak, ONI muszą wszystko wiedzieć na miejscu, co ja zamierzam ! A
ja zamierzałem
się odwołać i to zrobiłem, oczywiście pisząc do tego samego biura paszportowego
! Znowu po dość krótkim czasie
dostałem pismo, z którego wynikało, że mam się stawić w centralnym biurze
wydawania paszportów Ministerstwa
Spraw Wewnętrznych w Warszawie. Pojechałem do Warszawy. W Ministerstwie,
po wystawieniu przepustki strażnik
zaprowadził mnie do odpowiedniego gabinetu. Powiedział, że mam usiąść
i zaczekać aż ktoś przyjdzie.
Usiadłem przy biurku a właściwie stole, bo nie było widać żadnych szuflad.
Rozejrzałem się wokoło. W biurze tym
nie było nic oprócz wspomnianego stołu i dwóch krzeseł. Nie było żadnego
telefonu, nawet kawałka papieru, żadnej
szafki, a w oknie nawet skrawka firanki. Ściany zupełnie puste.
Po około 10 minutach wszedł ospale jakiś urzędnik, siadł naprzeciwko
przy stole i spytał: W jakiej sprawie
przyjechałem ? . Już w tym momencie wiedziałem, że nici z paszportu
! Wyłuszczyłem moje racje: chcę odwiedzić
znajomą w Amsterdamie. Po co? - spytał beznamiętnie! Powtórzyłem, starając
się panować nad swoim
głosem: Po prostu chcę ja odwiedzić, zobaczyć jak żyje i nic więcej.
Teraz urzędnik zrobił się jak lodowa skała: Podtrzymuję decyzję olsztyńskiego
biura paszportowego -- paszport nie
zostanie wydany! I dziękuję obywatelowi! W tym momencie wstał z krzesła
i wskazał mi na drzwi. Gest był tak
wymowny i stanowczy, że bez słowa opuściłem pokój!
Wychodząc z Ministerstwa myślałem o tym, czym jestem dla tych urzędników?
Po prostu śmieciem!
___________________
Cały mój plan się zawalił.
Co tu dalej robić? Postanowiłem opisać całą sprawę Emmie.
Napisałem, że to nie może nam przeszkodzić w poznaniu się i wobec tego
ja ją zapraszam do
Warszawy, gdzie mój ojciec miał kawalerkę.
Umówiliśmy się, że będę czekał
na granicy w Świecku/Frankfurcie.
Wcześniej pojechałem do Warszawy samochodem i tam go zostawiłem, a do
granicy pojechałem pociągiem.
Tam oczekiwałem przy punkcie oprawy celnej.
Prawie dokładnie w umówionym
czasie nadjechał wielki Ford Granada,
a za kierownicą Pani Emma !
Poznała mnie natychmiast. Przywitaliśmy się jak starzy znajomi. Nie było
żadnego badania siebie nawzajem, ale
równocześnie było to dość ciekawe i nowe przeżycie. Pani Emma okazała
się bardzo bezpośrednią a zarazem
wywarzoną osóbką. Przy najbliższym przydrożnym parkingu zrobiliśmy sobie
małą zapoznawczą kolacyjkę. Ona
wszystko ze sobą do tego celu miała. Trudno mi było ocenić jej wiek. Wyglądało
na to, że jest chyba nieco starsza ode
mnie. Czas szybko mijał. Rozważaliśmy kwestię czy zanocować w hotelu czy
jechać nocą do Warszawy.
Zaproponowałem, żeby jechać, ale Emma oświadczyła, że jechała bez przerwy
z Amsterdamu i jest bardzo zmęczona.
Wtedy zapadło postanowienie, że ja będę za kierownicą a ona będzie spała
na tylnym siedzeniu. Samochód był na tyle
duży, że mogła spokojnie się tam położyć. Tak zrobiliśmy. Emma natychmiast
zasnęła a ja za kierownicą miałem głowę
pełną kłębiących się myśli. Pierwsze, co zaprzątało mi głowę to jak ta
kobieta, przecież zupełnie obca bez cienia
wahania powierzyła nieznanemu, bo tylko z kilku listów człowiekowi, nie
tylko samochód, ale przede wszystkim siebie!
Coraz to zerkałem w lusterko wsteczne czy rzeczywiście śpi. Tak, ona
spała snem " sprawiedliwego" !
Starałem się jechać bardzo uważnie i równomiernie, aby jej nie zbudzić.
Pamiętam, że po ok. dwóch godzinach jazdy
obudziła się i powiedziała, że z pewnością trzeba samochód zatankować,
bo on bardzo dużo pali. Pamiętam jak bardzo
się zdziwiła, gdy okazało się, że po przeliczeniu wychodziło na to, że
prawie o połowę mniej zużywał niż zwykle to
bywało. Tak, wynikało to z tego, że jechałem bardzo równomiernie i niezbyt
szybko. Widziałem jak to dodatkowo
spowodowało aprobowanie mojej osoby.
Nad ranem dojechaliśmy do Warszawy. Teraz to i mnie zwaliło zupełnie z
nóg.
