Życiorys.

Strona 123

Był ciepły wieczór. Siedziałem przy swoim biurku na pierwszym piętrze mojego domu w Olsztynie i przeglądałem wiadomości w Internecie. Za oknem widać było moją ulicę i pięknie kwitnącą czereśnię. Gałęzie jej były tak blisko balkonu, że w latach poprzednich zbierałem ponad wiadro owoców stojąc na nim. Myślami byłem bezwiednie o mojej sytuacji. Plany ciekawej wycieczki letniej spełzły na niczym, ale nawet nie o to chodziło.

… Nie ma nic gorszego niż brak drugiego, życzliwego człowieka, z którym dzieli się życie codzienne.
Patrzyłem bezmyślnie na piękne kwiaty za oknem . . .

Nagle odezwał się sygnał w Skype i na ekranie mojego monitora pokazała się twarz Ireny:

Witam cię Andrzejku! -Powiedziała zalotnie uśmiechając się! Co robisz?

A nic takiego - powiedziałem, siedzę przy komputerze...

A co będziesz robił w lecie?

Sam jeszcze nie wiem, odrzekłem.

A lubisz morze? Lubisz plaże ?

Owszem - powiedziałem.

No to, jak nic nie robisz i nie wiesz, co masz dalej robić, to wsiadaj do samochodu i przyjedz do mnie!

Za parę dni są Święta Wielkanocne... spędzimy je razem!

Było to zupełnie niespodziewane! Irena pokazała się, jako osoba, która wie, czego chce, energiczna i odważna.

Zupełnie w tym momencie nie pomyślałem o pieskach, które mnie frustrowały…, ale uprzytomniłem sobie, że tam w Redzie jest normalny dom i normalna pani tego domu!
Tak! Dobrze! Pakuję się i przyjeżdżam! Dziękuję za zaproszenie!- Sam się dziwiłem, jak łatwo i szybko podjąłem tę decyzję!

Dwa dni później, wieczorem wszedłem do domu Ireny w Redzie!

Zostałem powitany serdecznie i moje odczucie było takie, jakbym wracał do swego domu!

Szczekanie gromady czworonogów przywitało mnie tak jak poprzednio, ale już to mnie nie raziło tak, jak wtedy.

Byłem wdzięczny Irenie, że mimo moich porzednich zastrzeżeń uznała, że nie to jest najważniejsze!

Przyjąłem jako nieodzowne w tej sytuacji, że te sympatyczne pieski bedą jej pierwszą miłoscią!

Przywiozłem ze sobą takie same kwiaty, jak pierwszy razem, bo wiedziałem, ze sprawię Jej nimi przyjemność.

Po świętach przestałem być gościem a stałem się domownikiem wciągniętym w normalne życie Ireny, która prowadziła hodowlę piesków rasowych (Maltańczyki, Yorshire i Shih Tzu) oczywiście w domu. Jak się okazało wymaga to wiele pracy i załatwiania licznych spraw takich jak: zabiegi zdrowotne u zaprzyjaźnionego weterynarza, sprowadzania karmy ze specjalistycznych zakładów, różnego rodzaju rekwizytów (pieski te są "ozdobnymi") w rodzaju ubranka, zabawki, wyprawki dla sprzedawanych szczeniąt, cała gamę różnego rodzaju sprzętów do jedzenia, do sprzątania (po tym, jak się pieski dobrze najedzą!) no i wykonywania tysięcy zdjęć podopiecznym oczywiście w odpowiednim atelier aranżowanym zawsze od nowa na potrzeby odpowiedniej dokumentacji i reklamy. Do tego dochodziły częste wizyty w Polskim Związku Kynologicznym dość odległym od domu.

Szybko, niejako w biegu, poznawałem Redę i jej okolice i oczywiście Trójmiasto. Jednym słowem miałem nie tylko życzliwą mi osobę, jaką była Irena, ale i intensywne zajęcia, które nie pozwalały mi myśleć o minionym nieszczęściu.