I tak rozmyślając i fotografując wjechaliśmy na główna oś Paryża (trakt królewski) - Esplanadę de Gaullea.

Aleja ta od miejsca styku z Laskiem Bulońskim przekształca się w Aleję Wielkiej Armii, na końcu, której, na gwieździstym Placu Etoile, stoi monumentalny Łuk Tryumfalny( Arc de Triomphe). Dalej, za nim, w prostej linii, rozpoczynają się Pola Elizejskie (Champs Élysées), chyba najbardziej z nazwy znana aleja Paryża. Jej szerokość jest ponad 70 metrów.

Aleja ta kończy się na Placu de la Concorde (plac Zgody). Dalej rozciągają się ogrody Tuileries, (Jardin des Tuileries), Luwr i następnie Łuk Triumfalny Karuzeli (Arc de Triomphe du Carrousel).

W prostej linii za wspomnianym stoi wspaniały Hotel de Ville, siedziba magistratu, a nieopodal monumentalna katedra Notre Dame. A jeszcze dalej, ciągle w prostej linii jest plac Bastylii (miejsce gdzie stała twierdza, a w niej więzienie)

Bezwładny ruch kołowy i atmosfera spokoju mogła zadziwiać.

Szokowało to wręcz w porównaniu z tym, co widziałem przed chwilą w dzielnicy De Fefenze. Mimo, że ulice boczne, znacznie węższe i mniej ważniejsze niż *trakt królewski* nie były podporządkowane w stosunku do wielkiej alei. Jak ktoś wyjechawszy z bocznej ulicy zdecydował się wyegzekwować swoje prawa, za nim ruszała zaraz cała lawina pojazdów i na skrzyżowaniu robiło się to, co widać na zdjęciach, czyli obłędny bałagan.

Policja raczej stała z boku i interweniowała dopiero wtedy, gdy już się zrobił gordyjski węzeł. Ale póki co każdy radził sobie sam…

W oddali widać było wyraźnie Wielki Łuk dzielnicy La Defense. Wcale się nie dziwiłem tym Francuzom, którzy swego czasu, kiedy jego sylwetka zamajaczyła na końcu *traktu królewskiego* protestowali gorąco, że psuje ona architekturę Paryża. Tak! Faktycznie, mimochodem przyciąga wzrok i jakby każe zapomnieć, w jakim miejscu się teraz znajdowałem. Już nie widzi się tych wspaniałych kamienic, nie pamięta się o ich historycznych związkach i znaczeniu. Widok ten, narzuca się i jakby wciągał. Uprzytomniłem sobie także, że miejscowi tradycjonaliści mieli już jedno takie zmartwienie przed tym. Chodziło mianowicie o niesamowicie kontrowersyjną decyzje samego Prezydenta Republiki Francois Mitteranda, który bez żadnego konkursu, arbitralnie kazał postawić przed Luwrem szklaną piramidę, zaprojektowana przez mieszkającego w Ameryce chińskiego architekta Ieoh Ming Pei.

Ona także, w moim przekonaniu, była jak kwiat do kożucha, delikatnie mówiąc. Jedno jest pewne: Francuzi tego Mitterandowi nie zapomną!