Życiorys

Życiorys.

Strona s-moje zdrowie

Historia upadku mojego zdrowia:
Dnia 22 października 2023 (to data moich urodzin 88 lat temu) wieczorem (jak co dzień) wypuszczałem nasze pieski (14 sztuk) na taras, aby załatwiły się przed snem. Niektóre z nich zawsze chcą, aby je wziąć na ręce albo przynajmniej pogłaskać. Tak też było i tym razem wziąłem na ręce najcięższego z nich Tobiego Wtedy poczułem w pobliżu swojego serca silny ból i równocześnie zarobiło mi się słabo puściłem na podłogę Tobiego zagoniłem szybko wszystkie pieski do ich kojców.
Zadzwoniłem do nocnej pomocy medycznej w Rumii z pytaniem czy mnie zaraz przyjmą uzyskałem pozytywną odpowiedź. Szybko wiozłem pidżamę, ładowarkę do telefonu i parę innych drobiazgów zdziwionej moim pośpiechem Irenie powiedziałem, że się źle poczułem i że pilnie jadę do Rumii do nocnej pomocy medycznej była już godz. Ok. 23,30 Irena zdziwiona mym pośpiechem i małomównością wołała, że robię jakąś głupotę, że ona mi pomoże i żebym się nie wygłupiał
Szybko wyprowadziłem na ulicę naszego Mercedesa i z bólem w piersi pojechałem do znanego mi już poprzednio miejsca w Rumii.
Tam zostałem zaraz zbadany i szybo orzeknięto, że mam zawał serca! Powiedziano, żebym natychmiast powianiem pojechać karetką do szpitala w Wejherowie! Ja jednak zaprotestowałem i powiedziałem, że czuję się na silach, aby pojechać własnym samochodem do wspomnianego szpitala, co też zrobiłem! Jechałem wolno. Było zupełnie pusto na drodze. Do szpitala było ok. 10 km. Było dobrze po północy.
Przed szpitalem w Wejherowie trudno było znaleźć miejsce na samochód
Dotarłem wreszcie do SOR-u w szpitalu tam zajęli się mną natychmiast i po wielu badaniach szybko wykonanych orzeczono: zawał serca!!!
Przewieziono mnie na kardiologię, a salę intensywnej terapii podłączono do wielu aparatów Na drugi dzień uprzytomniłem sobie, że trzeba Mercedesa odprowadzić do domu z pomocą przyszedł sąsiad z miejsca zamieszkania i odprowadził go do domu

Po tygodniu wypuszczono mnie po wielu badaniach i leczeniu To co ze mną robiono wymaga osobnego opisu, bo gdym był pytany czy się zgadzam na takie tortury to bym absolutnie się dobrowolnie nie zgodził wtedy jednak byłem tak przestraszony swoim stanem, że nawet nie myślałem o ewentualnych konsekwencjach tych badań i interwencji wewnątrz mego serca.

Wróciłem do domu! Musiałem połykać mnóstwo pastylek i bardzo się oszczędzać!
Po kilku tygodniach czułem się zupełnie normalnie. Wtedy zaczęła się sprawa z Ireną (niesamowite bóle lewego biodra)
Diagnoza: natychmiastowa wymiana całego stawu biodrowego! (przestała w ogóle chodzić!).
Oczywiście terminy takiej operacji w ramach ubezpieczenia społecznego były bardzo odległe
Zdecydowałem: zapłacę za taką operację, bo tak dalej być nie może! Koszt okazał się wysoki (ok. 30 000 zł !) ale termin szybki trzeba było tylko wykonać wiele badań i ekspertyz, ale to z pomocą odpowiednich środków finansowych dało się wykonać szybko
Wykonano operację w prywatnej Szwajcarskiej firmie leczniczej w Gdańsku
długa rehabilitacja w domu wszystko było na mojej głowie zaopatrzenie gotowanie pieski pranie nawet obsługa sanitarna Ireny
Czas upływał stan Ireny powoli się poprawiał, ale mój zaczął się pogarszać straciłem apatyt popadłem apatię szybko zacząłem chudnąć (miałem wagę cały czas ok. 84 kg a szybkim czasie zjechałem do 65 kg!).
Stało się to bardzo niepokojące opadałem gwałtownie z siły!
Rozpocząłem intensywne badania wszystkich organów wewnętrznych w celu wykrycia przyczyn tego stanu nabrałem przekonania, że dostałem raka jakiegoś organu wewnętrznego co oczywiście dodatkowo pogłębiło moją psychiczną sytuacjęOczywiście to wszystko trwało, bo każde badanie musiało być wykonywane w innym zakładzie leczniczym

---------

Oczywiście w każdym "organie" było coś, do czego można było się przyczepić, ale nie było to nic, co by usprawiedliwiało tak gwałtowne chudnięcie i taką apatię, która mnie opanowała... W czasie ok 2 miesięcy chudłem ok. ponad 15 kg,,,

Tak myślę, był to splot wielu czynników... musiałem wszystko w domu i przy pieskach robić sam... całe zaopatrzenie żywnościowe i inne było na codzień moją sprawą a do tego leżąca w łóżku Irena, bo przeszła poważną operację stawu biodrowego i dlatego nie mogąca się poruszać samodzielnie nawet do łazienki... Nie muszę tu dodawać, że marudna była okropnie...

W takiej oto sytuacji zaczęło boleć lewe kolano... musiałem brać coraz silniejsze środku przeciwbólowe... po jakim czasie ból przemieścił się pod kolano i nagle powstał tam rozległy krwiak i noga spuchła okropnie... nie mogłem chodzić... przyszła do domu lekarka z ośródka, gdzie się zawsze leczyliśmy (pierwszego kontaktu) i nakazała natychmiastowe jechanie do szpitala... noga puchła dalej i strasznie bolała...

Wybrałem największy szpital w Gdańsku... karetka zawiozła mnie tam wieczorem,,,

Na tak zwanym SORze przesiedziałem na wózku prawie do rana, tak wiele osób czekało tam na pomoc. Noga bolała niemiłosiernie. Nad ranem wzięto mnie na wstępne badania i już szybko przetransportowano do szpitalnego oddziału. Tu znowu szczegółowe badania...

-- decyzja zapadła: operacja nogi. ... "czy chce pan znieczulenie miejscowe czy ogólne?" Chciałem ogólne...

Potem odbyło się już szybko... straciłem świadomość w jakimś pomieszczeniu bez okien....

=============================

---------

Przewieziono mnie do pokoju szpitalnego, gdzie byłem poprzednio, było tam ok. sześciu takich łóżek z chorymi.
ojechałem do prywatnego szpitala Swissmed Luxmed... Panie z personelu zajęły się mną z dużą troskliwościa,

Zdjęły opatrunego i założyły nowy... Ponieważ nalegałem, że muszę tu poddać się zabiegowi oczyszczenia całej części wewnątrz spuczniętej nogi zjawił się dyrektor od spraw leczenia (czy jakoś inaczej...) i oświadczył, że żadniej takiej usługi ten szpital nie wykona!

Co można zrobić w tej sytuacji? Pojechałem taksówką do Uniwersyteckiego Centrum Klinicznego w Gdańsku. Oczywiście trafiłem na SOR. Po zarejestrowaniu mnie skierowano mnie na pirwsze badanie... zaraz po tym odesłano na poczekalnię SOR-u. Tam siediałem aż do 1 w nocy mimo kilkakrotnych moich interwencji aby zajeto się mną... Wreszcie poproszono mnie abym pokazał moją łydkę i ranę w niej. Panie lekarki stwierdziły, że nie ma mowy o szpitalu. Mam wracać do domu i udać się później do poradni przyszpitlnej. Była dodzina 1,30 w nocy, w Gdańsku. Wezwłem taksówkę. Przyjechała prawie natychmiast... proszę mnie zawieść do Redy...do domu. 40 minut później, pod domem płaciłem 393 zł. ! - "dlaczego tak dużo?" - "taryfa nocna proszę pana!"
Chirurgiczna

=================================================================================================================================================================


Home	Dzień dzisiejszy (fotografie)	Książka Gości	Poczta	Strona poprzednia	Strona następna