Raj utracony

Raj utracony . . .
Boże, jak mi żal, że to nasze życie wspólne się tak nagle skończyło!
Jak żal, że nie pożegnaliśmy się, jak żal, że nie byłem tak czuły jak tego zapewne by chciała…
Jak strasznie żal, że nie dopilnowałem Jej zdrowia, jak strasznie mi żal!
Kiedy, jak co dzień siadaliśmy od wielu lat w naszej małej kuchence do śniadania, zawsze na tych samych miejscach, a Ela już z pełnym makijażem, wcześnie na stole poukładała wszystko, co będzie potrzebne do spokojnego i miłego śniadania, rozmawialiśmy o sprawach naszego dnia. . .
Na tym stole było wszystko, jak na wystawie, część nawet nie będzie tknięta, ale mogła być potrzebna, wędlina poukładana dekoracyjnie . . . rzodkiewka, pomidory, korniszony, marynowane pieczarki, oliwki. . .
Układaliśmy plany na cały dzień . . . Z radia ustawionego na parapecie okiennym płynęła muzyka i informacje dnia. . . komentowaliśmy je . . . nie śpieszyło się nam do niczego . . .
Ach, jak mi strasznie żal, że to jak sen jakiś minęło . . .
Nie uświadamiałem sobie zupełnie jak mi było dobrze, jaką Ela było troskliwą kobietą, zapobiegliwą i troszczącą się o każdy szczegół naszego wspólnego domu, życia, działania w każdej chwili.
Od rana słyszałem jej zatroskane pytanie czy zażyłem swoje lekarstwa. . .

Widziałem, że od pewnego czasu, chyba od pół roku, straciła swój naturalny kolor jej cera. Najpierw nie chciałem jej mówić o tym, bo zapewne zmartwiłoby ja to, ale ponieważ chodziła regularnie do kardiologa, bo czuła się słabo, prosiłem, aby mu powiedziała, że cos nie jest jak trzeba.
Po kilku badaniach specjalistycznych, m. in. próbach wysiłkowych stwierdzono, że nie jest źle. Ale ja ciągle nalegałem, bo widziałem, że się bardzo męczy przy większym wysiłku, była w przychodni u lekarza ‘pierwszego kontaktu” i tam jej lekarka powiedziała, że nie widzi żadnej przyczyny tego gorszego wyglądu i powiedziała, że póki białka źrenic są białe, a nie żółte, nie ma się czym niepokoić, a na lepszy wygląd są odpowiednie kremy, uspokoiłem się na pewien czas.
Jednak ciągłe zmęczenie Eli i szara cera jej twarzy nie dawała spokoju.
Nagle spuchła jej jedna noga w okolicy kostki, a niebawem i druga. Po jakimś czasie to ustępowało.

==============

Był środek lutego, kiedy nadeszła wiadomość, że moja siostra ciężko chora na raka prawie całego organizmy poczuła się bardzo źle i została zawieziona do szpitala w Łodzi. Postanowiłem tam pojechać.

============================

Wieczorami, tuż przed spaniem w moim pokoiku, gdzie mam komputer, oglądaliśmy zawsze audycję „szkło kontaktowe”. Są w tym pokoju dwa fotele. Siadałem w jednym z nich stojącym bliżej monitora. . .
Miesiąc po śmierci Eli postanowiłem wrócić do kończenia dnia tak, jak to zawsze się odbywało.
Oglądałem bez zainteresowania błądząc myślami w minionym czasie… Na ekranie dwóch redaktorów coś tam mówiło… ktoś dzwonił… patrzyłem i niby słuchałem nic nie widząc i nic nie słysząc… zapadłem w stan nicości. . .

Nagle usłyszałem mocny głos…

... nie rozumiałem tego co mówi jakaś kobieta .. jedno słowo .. gwałtownie otworzyłem oczy i zobaczyłem stojącą nade mną postać Eli !

Zerwałem się z fotela! . . .
Wszystko minęło!
Nikogo nie ma, tylko serce mi waliło jak młot! Łzy stanęły mi w oczach! Szczęka mi nerwowo drżała!
Z monitora beznamiętnie płynęły jakieś dźwięki.

To było tak jak wiele razy, kiedy czekając na Elę, która przychodziła z parteru naszego domu, tu na piętro, stawała tak właśnie nade mną… wtedy ja się podrywałem, ustępowałem jej ten fotel na którym siedziałem i przysuwałem do tamtego drugi i razem oglądaliśmy dalej ten program komentując każdy telefon do studia czy rozmowę miedzy występującymi w programie ludźmi.

===================================

Opanowała mnie bezgraniczna tymczasowość, brak chęci do czegokolwiek.
Wyjechać stad? Po co?
Zostawić to wszystko, co Ela tu zrobiła?
To wszystko !
Tak! To wszystko!
To Ona wszystko tu ustawiła, udekorowała! Każdy kwiatek, każda roślinka w domu stojącą, to Jej dzieło… byłem tylko wykonawcą, realizatorem jej zamysłów… wszystko mi się podobało, stwarzało klimat tego domu…

To był NASZ DOM!
Moje hobby, którym było czynne uczestniczenie w życiu naszego osiedla i redagowania codziennej kroniki tego życia w internecie straciło na wartości, nie sprawiało mi już żadnej przyjemności, zaczęło mnie męczyć, straciło zupełnie sens…

Rano jem śniadanie przy tym samym stole w kuchni, na którym prawie nic nie ma … jest tylko na talerzu jedna lub dwie kromki, które chcę zjeść, aby nie czuć głodu. Tak, tylko o to chodzi. . .
Patrzę na puste krzesło naprzeciwko. Zaraz czuję wilgotno pod powiekami. . . przenoszę wzrok dalej, na okno…na doniczki na parapecie ustawione w ozdobnym koszu…już bez kwiatów, firanki fantazyjnie związane, grzejnik ręcznie przez Elę malowany w dwóch kolorach nawiązujących do zasłonek . . . patrzę dalej . . . widzę .. . nie, nic nie widzę dalej. . .

---------------------
Było za dobrze przed tą tragiczną śmiercią, było tak dobrze, że myślałem, że to się nigdy nie skończy, a właściwie nic nie myślałem o końcu. Chwilami tylko przychodziła taka myśl, żeby trzymać się dobrze, mieć kondycję, nie być z wiekiem ciężarem dla Eli i najlepiej by było umrzeć nagle . . . Byłem starszy od Niej o 7 lat, a do tego mężczyźni umierają wcześniej...

Ela była zabezpieczona. Miała w razie mojej śmierci do sprzedaży nasz dom i miała liczną rodzinę obok.
Niczym nie musiałem się martwić. Tak!
To było wspaniałe życie!
Zawsze dochodziliśmy do porozumienia w każdej sprawie… nie zostawała żadna zadra.
Tak przynajmniej mi się zdawało!
=======

co teraz robić!?
Wyjechać z stad?
Mogę do Kanady.
Zaprasza mnie (na krotko (!)) córka.
I co?
Po to by zapomnieć?
Ja chcę pamiętać! Ja chcę pamiętać do końca mojego życia!

Ja chcę, aby Ona to wiedziała! Aby to czuła!

===========================================================================

8 marca przed południem Ela miała mieć wykonana sondę żołądka, a ponieważ nie było wiadmo o której godzinie to się odbędzie ustaliliśmy, że przyjdę po jej wykonaniu. Byłem w domu i kilka razy dzwonila do mnie z informacja, że ciagle jej tego jeszcze nie robią.
Gdzieś ok. 14 powiadomila mnie, że już jest po tym przykrym zabiegu i nic specjalnego nie znaleziono. Moglem pojechac do niej,ale prosiła abym kupil kwiatki pielegniakom, które ją pielęgnują i jej towarzysce obiok.
Kupiem bukiecik dla pielęgniarek i kwatek dla sasiadki i bukiecik dla Eli.
Wszedlem do salki, gdzie Ela była i od razu zauważyłem, że ma rumieńce na twarzy i podkrażone oczy… Musiałem chyba mieć jakiś zatroskany wyraz twarzy, bo już z połowy tego pokuju przywitała mnie głośnym pytaniem „co się tak na mnie patrzysz?!” Jej głos wyrażał zaniepokojenie i zdenerwowanie. Od razu to zauważyłem i żeby jej nie denerwować powiedziałem .. Nic! Nic! I więcej do tego nie wracaliśmy. Spytalem tylko, czy było bardzo nieprzyjemne to badanie, a Ona powiedziała: „Pochwalili mnie za cierpliwość”. Powiedzialem: Dzielna jesteś.
Daj kwietki pielęgniarkom, powiedziała. Dałem kwiatek sasiadzce, Eli w wazoniku i chciałem bukiecik dać pielęgniarkom, ale Ela powiedziała, że ona nie chce i żebym dołączył ten przeznaczony dla niej do bukieciku dla obsługi. Nie chciem się na to zgodzic, ale Ona nalegała . . .
Poszedłem do recepcji i wręczyłem wszystkie kwiaty.
Wtedy siadła na brzegu łóżka i rozmawialiśmy z panią, która zwalniała właśnie łóżko obok, i która czekała na męża, aby ją zabrał samochodem do domu. Dowiedzieliśmy się, że oboje prowadza jakiś pensjonat koło szczytna i zapraszali nas jak już Ela wyzdrowieje. Niebawem przyjechał wspomniany pan i jeszcze dalej rozmawialiśmy jak się taki interes prowadzi. Dali nam wizytówkę, aby na pewno ich odwiedzić…
Po ich wyjściu pokój zajmowała tylko Ela. Dwa pozostałe lóżka zostały sprzątnięte. Powiedziałem wtedy: Teraz będziesz miała dobrze, bo będziesz sama. Pewnie, powiedziała, będę się czuła swobodnie . . .
Ponieważ Robert chciał ze mna pojechać do szpitala a ja powiedziałem, że Ela nie bardzo chciała, żeby był taki nalot, a ona woli spokój, powiedziałem do niej: zadzwoń do Roberta, bo On chciał tu przyjechać. .
Podałem jej telegon i Ela rozmawiała z Robertem.
Była chyba już godz 18 i Ela wyraźnie była już zmeczona powiedziałem: chyba pójde już do domu i zaraz rano Cię odwiedzę.

Popatrzyłana mnie jakoś bardzo smutno i nic się nie odezwała...

Przez moment nie wiedziałem co mam robić...

Pożegnałem się . . .
Przyjdę jutro rano.- powiedziałem: PA PA!
++++++++++++++++++++
Po przyjechaniu do domu siadlem przy biurku, przy otwartym komputerze.

Godzinę później…
Zadzwonił telefon: Głos w słuchawce: Dzwonie ze szpitala, jestem lekarzem dyżurnym, muszę pana poinformować o bardzo przykrej rzeczy: PANA ŻONA NIE ŻYJE !
Zamarłem! Sece chciało wyskoczyć mi z piersi !

Co pan mówi!!?
Lekarz dodał :Jest mi bardzo przykro!

Rzuciłem telefon na biórko jak by mnie parzył!

Zbiegłem po schodzach na dół do dużego pokoju, gdzie Robert oglądał telewizję i krzyknąłem MATKA TWOJA NIE ŻYJE !
Robest zerwał się z kanapki, blady jak ściana: Jak to? Co ty wygadujesz ! Tak ! Miałem telefon! To niemożliwe- Krzyknął .
Teraz owładnał mną jakiś straszny Choch, żal i równoczesnie jakis zamet w głowie – musiałe natychmiast isiąć złapałem się za glowę, żeby mi nie pekła.. położyłem ją na stole i szlochałem…
Niw eim jak znalazłem się z powrotem u siebie w fotelu przy biórku obok komputera – targały mna jakies konwulsje. Łzy leciały ciurkiem, nic nie widziałem – ktos mnie za ramie szapał i mówi: Wójku musisz to wypić, to cie postawi na nogi..
Nie chcę nic! Dajcie mi spokój.. Spojrzalem, kto to jst – Lidka trzymała szklaneczkę - To jest waleriana , musisz to wypić … i musimy pojechać do szpitala… Nigdzie nie pojadę.. ldwo powiedziałem… Musisz to wypić nalegała… Wypiłem…poczułem rzeczywiście silna woń i smak waleriany…
Ona dalej… gdzie masz buty jakieś… musimy jechac do szpitala …
Po kilku chwilach zaczałem trochę przychodzić do siebie. . .
Ubrano mnie …
Paweł Walczak za kierownica, ja i Robert i Lidka pojechaliśmy do szpitala.
Jechałem jak na ścięcie. . . mocno znieczulony jak po narkowzie…
Wjechaliśmy windą na trzecie Pietro … poszedłem pierwszy szybkim krokiem do znanego mi pokoju po drodze mijając siedzącego w korytarzu Bogdana.

Wszedlem do salki gdzie białym materiałem nakryta leżała ELA. . .
Zerwałem z jej twarzy to płótno i spojrzałem na jej kochane oblicze, blade i nieróchome..
Padłem na oba kolana.. opar łem głowe o jej piersi i świat mi się skonczył. . . takiego bólu i żalu nigdy nie odczuwałem…

3 maja 2013.
Święto.
Pod wieczór nie mam co ze sobą robic. . . a właściwie nic mi się nie chce robić.
Siedzę przy komputerze i wiem, że można wiele zrobic, ale nic mi się nie chce.. ciagle mysle, jak to się stało, że Ela umarła…
Po prostu umarła .. żal mnie dopada do tego stopnia, że wył bym jak skatowany pies … lzy mi z oczu lecą strasznie żal . . . jak by to była młodziecza miłość, jedyna.. najwieksza… . .nie do ogarniecia… . . dlaczego się tak stało???
Poszedłem do kuchni coś zjeść . ale nie sadłem do stołu, bo by mnie jeszcze bardziej bolało. . .
Zjadłem jedna kromkę na stojąco, chodząc po kuchni .. od okna do okna…
Jak strasznie żal. . . głowe mam jak w garnku. . . śisnieta .. jak strasznie żal…
Robert oglada coś w telewizji. . woła; jestes tam Jestem. Przyjdź tu o obejrzyj coś.. Niechcę !
Wracam do komputera…
3.05.2013

==============================================================

Byłem wczoraj w domu Walczaków (rodzina Eli), bo były imieniny Zygmunta. Żadnego obchodzenia tych imienin nie było, ale przyszli ich sąsiedzi (Kuleszaki).
Była kawa, herbata, ciastka i jakaś nalewka…
Wszyscy byli w normalnych nastrojach. . . ja, myślami gdzie indziej, ja sam, bez Eli… gdyby była, to Ona by dominowała…, ale nikt nie wspomniał, że jej brak…
Roberta też nie było, bo poszedł załatwiać koszule, to znaczy –wiadomo napic się z kolegami i ewentualnie od jednego z nich kupić zagraniczną koszulę – bo ona musi być „zagraniczna” i musi być opita! Opita (załatwiona!) w knajpie… . siedzę u Walczaków, popijaja malutkini kieliszkami nalewkę (dobra ta nalewka słyszę..) a ja myśle o tym, że nie ma Eli i już nigdy nie będzie…, Robert tam gdzieś także pije (załatwia) i niewiadomo w jakim stanie wróci. . .
Bogdan mwi domnie… słucham, co mówisz ? Nastawimy ci taka fajna piosenke kabaretową – satyryczną … Nie bardzo chce tego słuchać, mówię.. Ale to jest polityczna satyra, ciagnie Bogdan. . . Marcin! Nastaw to w swoim laptopie..
E tam, mówi Marcin, dajcie mi spokój…
No to spokój= pomyślałem.
Kulesza: Andrzejku, czy pamiętasz co obiecałes jakiś czas temu? Ach.. mówię rzeczywiście obiecałem, ale przez to tragiczne … wiem, wiem mówi Kulesza… Tak pamiętam , zrobię Ci ta odbitke dla Twoiuch znajomych. No to dziekuje, mówi Kulesza
Marcin przynieś ten laptop!
Marci przynosi – nastawiają.. . strasznie szumi jak stara płyta, słychać jakby ruskie zawodzenie.. Walczakowa się wtraca: tak ja rozumiem, falni są, ja wszystko zrozumiałem … A ja nic! Wrszcie się skonczyło! Bogdan zadowolony, Walczakowa, zadowolona… Patrzy na mnie: a ty słyszałeś? NIE, mówię ! Poslucham kiedy indziej. . .
Walczakowa: popatrz jakie dziwne? Lalka (tak w tamtej rodzinie nazywano Elę zawsze) była o 14 lat młodsza ode mnie i już nie żyje, a ja starucha, żyję …
Znowu mnie dopadł żal … ale starałem się nie pokazać tego po sobie…
Weszła Lidka… : o wujek! Jeśli chcesz posadzę ci w skrzynkach na tarasie fasolę . . . tylko musisz zamoczyć ja wcześniej…

No tak, powiedziałem – fajnie…
. . .
Kuleszowie wychodzą. . .Bodgan z Elą także i ja też korzystam z zamieszania i wychodzę po pożednianiu.
Nie jade do domu… jest wczesne popołudnie.. jade za latnisko… zostawiam samochód. Ide na piechotke nad jezioro. . . nie mogę uwalnić się od mysli, że nie mam co z soba zrobić… Robert tam gdzieś opija sprawę koszuli. . . Eli nie ma w domu. . . nie ma w ogóle. . .umarła… umarła.!
Chodzę bez celu. . .
Telefon w kieszeni dzwoni.
Robert: jesteś w domu (głos zdradza stan procentów we krwi…) średni! – pomyślałem. Nie nie jestem domu. . To może przyjedziesz po mnie? Nie! Jesten w Dajtkach.. Zaraz będę w domu – mówię.. Acha! Nie musisz się spieszyć mówi Robert – to wyjdę jeszcze na taras (knajpa ma taras – wiem, bo nie raz go z stamtąd zabierałem, jak dzwonili jego mniej wstawieni koledzy, że Robert nie może ustać na nogach…)
O! Nie musisz się spieszyć!- mówię…będę w domu za jakieś dwa kwadranse. . .

=============================
Dziś sobie to uświadamiam, że Ela była mądrzejsza życiowo niż ja, bo zapewne wiedziała, że najważniejsze jest aby ta wybrana osoba do wspólnego zycia, jak się już sprawdziła w tak różnych sytuacjach jest najważniejsza . . że trzeba o nią dbać nawet więcej niż o siebie! W przeciwnym bowiem razie zostaje się samemu i to wcale nie byłoby najgorsze, ale właściwie, to zostaje się jakby tylko w połowie –tą drugą połowę zabiera towarzysz zycia! Od śmierci Eli nic już tak naprawdę nie jest ważne, nic nie ma takiego znaczenia jak przedtem. Teraz dopiero widzę, że wszystko, co robiłem miało w podtekście to, że była Ela! Ona była zawsze cenzorem poczynań moich, zawsze, nawet nieświadomie, brałem pod uwage Jej zdanie, jej odczucia, jej krytyke lub pochwałę.
Słysze jeszcze: Zażyłeś swoje lekarstwo? . . . Umyłeś żęby. . . Nie jesteś głodny ? …Pamietasz kiedy jesteś zapisany na wizytę do lekarza ? . . .

========================================================================================================

13 kwietnia zadzwonił telefon.
Podniosłem słuchawkę.
- Słucham ?
Jalaś pani powiedziała swoje naswisko …
- i dalej – Proszę pania Kalinowską . . .
Zamarłem! Sece staneło mi w gardle . . .
Przełknąłem ślinę i pozwiedzałem siląc się na spokój : Jak by tu mam pani powiedzieć . . . ona UMARŁA!
-A to przepraszam powiedziała szybko osoba w słuchawce…i odłożyła słuchawke…
UMARŁA, UMARŁA. . . umarła jak jakieś echo w głowie mi powtarzało Umarła umarła … Tak jak bym to pierwszy raz słyszał ONA UMARŁA!!
Siadłem na krzesle.. Łzt mi z oczu poleciały ciurkiem . a w głowie echo Umarła Umarła…
…stałem , zewałem się z krzesła.. poszedłem do sypialni ..a w głowie umarła umarła …
Rozlece się chyba.. .
Ona umarła ona umarła .. dalej mi latało w głowie…
Łzy ciurkiem leciały . .
Boże jak mi ciężko.